Άννα Ζαννάρα έκθεση "Μονοκονδυλιές"

19 Δεκεμβρίου 2019 – 4 Ιανουαρίου 2020

Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει τη μονοκονδυλιά μια παραπομπή στη ζωή και τις εμπειρίες της, ατομικές και συλλογικές. Υπάρχουν γραμμές που δεν λειτουργούν αυτόνομα και αποκτούν νόημα μόνο συνυπάρχοντας με άλλες γραμμές σαν μέρος ενός συνόλου. Οι μονοκονδυλιές όμως είναι γραμμές συνεχείς, με αρχή και τέλος, απλές ή σύνθετες, πάντα οργανικές, πάντα αυτόνομες. Αυτού του είδους την αυτονομία, ή την παντελή έλλειψή της, συναντάμε συνεχώς στους ανθρώπους.

Υπήρξε η άποψη ότι όσο πιο απλή είναι μια μονοκονδυλιά, τόσο μεγαλύτερη η δυσκολία εκτέλεσής της. Στην παρούσα πορεία εκτέλεσης φάνηκε πως η απλότητα δεν ισοδυναμεί απαραίτητα με τη δυσκολία. Ο βαθμός δυσκολίας της κάθε τέτοιας αυτόνομης γραμμής βρίσκεται περισσότερο στην έμπνευση, ή στην έλλειψη έμπνευσης της στιγμής, παρά στο σχεδιαστικό κομμάτι.

Στα προσχέδια εφαρμόστηκε αρχικά μαλακό μολύβι και όπως παρατηρήθηκε στην πορεία γραφής, το πάχος της γραμμής άλλαζε. Η αλλαγή στο πάχος της γραμμής αν και οργανικά ενδιαφέρουσα δεν αποτέλεσε εικαστική επιλογή, οπότε τελικά χρησιμοποιήθηκε σκληρό μολύβι. Κρατώντας ισόπαχη τη γραμμή απ’ την αρχή μέχρι το τέλος δημιουργείται σχεδιαστικά μια αίσθηση σταθερότητας.

Στη ζωή διατηρούμε κοντινές σχέσεις με ανθρώπους με τους οποίους ίσως βρισκόμαστε σε απόσταση. Εστιάζοντας στην απόσταση μεταξύ των ανθρώπινων σχέσεων και στην αίσθηση απουσίας που αυτή δημιουργεί, η κάθε μονοκονδυλιά λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε η γραμμή να μην έρχεται σε επαφή με κανένα σημείο, παρά μόνο στα απαραίτητα γυρίσματα του μολυβιού. Σχεδιαστικά, διαγράφεται έτσι ένα εικαστικά ξεκάθαρο αποτέλεσμα από μια αυτόνομη γραμμή που δημιουργεί ένα πρόσωπο με αρχή, και τέλος.

Οργανικά, αυτόνομα, ήσυχα, δυναμικά, ίσως αινιγματικά, απομονωμένα αλλά και στο επίκεντρο, τα πρόσωπα αυτά μαρτυρούν την επιθυμία για αρχή και δημιουργία, αλλά και μια προσπάθεια συμφιλίωσης με την ιδέα κάποιου πιθανού επερχόμενου τέλους.